دکتر نادر جلیلی، استاد دانشگاه کلمسون آمریکا و مدیر تحقیقاتی آزمایشگاه مواد هوشمند و نانو این دانشگاه است. او می‌گوید: من در آبان 1349 در یک خانواده فرهنگی متولد شدم. در سال 1367 در رشته مهندسی مکانیک با گرایش جامدات در دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شدم و4 سال بعد با درجه عالی در تمام گرایشات فارغ‌التحصیل شدم و همان سال به‌عنوان دانشجوی برتر مهندسی مکانیک از ریاست‌جمهوری وقت (هاشمی رفسنجانی) جایزه گرفتم.
در آزمون کارشناسی‌ارشد با رتبه یک رقمی در همین دانشگاه در رشته مهندسی مکانیک گرایش طراحی کاربردی قبول شدم و در سال 74 با درجه عالی و به‌عنوان شاگرد اول دانشکده مکانیک و شاگرد دوم دانشگاه در مقطع کارشناسی ارشد، مدرک خود را اخذ کردم و به همین دلیل از وزیر علوم وقت نیز (دکتر معین) جایزه نفیس دیگری دریافت کردم و به خاطر علاقه به این رشته و پشتکار زیاد از یکی از دانشگاه‌های آمریکا با بورس کامل در مقطع دکترا پذیرفته شدم و مهندسی مکانیک را ادامه دادم و در1997 میلادی (دی‌ماه 1377) موفق به اخذ مدرک دکترا با درجه ممتاز a+ شدم و بلافاصله در دانشگاه ایالتی ایلینویز به‌عنوان استاد‌یار آموزشی دانشکده مهندسی مکانیک در سن 25 سالگی به‌کارگرفته شدم. پس از یک سال و نیم و به‌دلیل موفقیت‌های علمی کسب شده به دانشگاه کلمسون آمدم و هم‌اکنون دانشیار دانشکده مهندسی مکانیک و رئیس گروه دینامیک و کنترل دانشکده و مدیر تحقیقاتی آزمایشگاه مواد هوشمند و نانو هستم.

در حال حاضر روی چه پروژه‌ای در حال کار هستید؟ درباره نتایج آن توضیح بفرمایید.

من به‌طور تخصصی روی مواد هوشمند کار می‌کنم. از چند سال پیش فعالیت اصلی من بر مطالعه و تحقیق روی این مواد متمرکز بوده است. این تحقیقات و دستاورد‌های حاصل از آن در تشخیص بسیاری از مواد شیمیایی و بیولوژیکی مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها و حتی DNA کاربرد وسیعی دارد. ما با استفاده از مهندسی مکانیک و بهره‌گیری از روش‌های فوق پیشرفته آنالیز ارتعاشاتی و کنترل این مواد می‌توانیم ذرات بسیار کوچک را تشخیص دهیم که این ذرات می‌تواند طیف وسیعی از باکتری‌ها مانند ایکلای باشد که در مواد غذایی و روده انسان به‌وفور یافت می‌شود.
همچنین در حال حاضر مشغول انجام تحقیقاتی هستیم تا این مواد و ربات‌های بسیار کوچک را با دقت کنترل کنیم و از آنها در جابه‌جایی DNA و حتی تغییر ماهیت آن و در نتیجه تغییر ماهیت سلولی استفاده کنیم. ما در آینده نزدیک با استفاده از ربات‌های بسیار کوچک در ابعادی حدود یک‌هزارم قطر موی انسان که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند و فرستادن آنها به داخل بدن و کنترل دقیق آنها از خارج از بدن انسان، قادر خواهیم بود
جراحی‌های فوق‌العاده مهم و پیشرفته را بدون بازکردن محل جراحی با موفقیت انجام دهیم و آنها را در جراحی‌هایی مانند باز کردن رگ‌های قلب و حتی خُردکردن برخی تومور‌ها مانند تومور مغزی به کار بگیریم. بنابراین بیشترین کاربرد نتایج پروژه من در پزشکی است ولی هم‌اکنون بخش اصلی پایه‌ای تحقیق یعنی درک و فهم رفتار‌های مواد هوشمند در حال انجام است تا با کنترل دقیق حرکت، آنها در همان مسیری حرکت کنند که مد نظر ما است وهمان کاری را در آن نقطه به‌خصوص انجام دهند که ما می‌خواهیم و این مهم‌ترین بخش کار است که نیاز به تحقیق زیادی در زمینه مهندسی مکانیک هم از لحاظ دینامیک مواد و هم کنترل آنها دارد.

شما قرار است در یک کنفرانس بین‌المللی در تهران صحبت کنید، سخنرانی شما در باره چه موضوعی است؟

در27 اردیبهشت ماه امسال هفدهمین کنفرانس سالانه بین‌المللی مؤسسه مکانیک که در دانشگاه تهران برگزار می‌شود من به‌عنوان سخنران کلیدی درباره ماهیت و چگونگی جابه‌جایی و حرکت مواد هوشمند در ابعاد نانو صحبت خواهم کرد.

مواد هوشمند چیست؛ چرا با اینکه توسط انسان کنترل می‌شوند به این مواد هوشمند می‌گویند؟

مواد هوشمند به موادی اطلاق می‌شود که بتوانند به تحریک‌های خارجی مثل میدان‌های الکتریکی پاسخ‌دهند به‌طوری که ما بتوانیم با استفاده از این پاسخ‌ها رازهای نهفته درون آنها را کشف کنیم. بنابر این، این مواد قابلیت شناسایی تحریکات خارجی را دارند؛ عاملی که باعث می‌شود اینها به تحریک‌های خارجی پاسخ دهند جفت کردن میدان‌های مختلف مثل میدان الکتریکی، مغناطیسی و مکانیکی است.
ساختار کریستالی این مواد به‌گونه‌ای است که نیروی وارد شده از طرف یک میدان خارجی باعث تغییر شکل و ایجاد میدان الکتریکی توسط ساختار کریستالی جدید می‌شود، این میدان الکتریکی جریان الکتریکی را به‌وجود می‌آورد که به‌عنوان پاسخ این مواد قابل مشاهده است. بنابراین به این مواد هوشمند می‌گویند؛ چون در برابر نیروی وارده از طرف ما، جواب مناسبی می‌دهند یا به زبان خود با ما سخن می‌گویند. تفاوتی که این مواد با بقیه مواد (غیرهوشمند) دارند این است که در این مواد به نوعی هوشمندی طبیعی نهفته است که می‌توانند مثل موجود زنده به تحریک خارجی پاسخ مناسب بدهند.
همانطور که اگر شما بخواهید یک موجود زنده را وادار به حرکت کنید عکس‌العمل نشان می‌دهد و حتی مقاومت می‌کند، این مواد هم در برابر تحریکات خارجی وارد شده (که به‌صورت مکانیکی، مغناطیسی و الکتریکی است) واکنش‌های مناسبی از خود بروز می‌دهند. این مواد با تبدیل 2میدان مختلف مکانیکی و مغناطیسی به میدان الکتریکی پاسخ و واکنش خود را در برابر تحریکات به ما نشان می‌دهند و این پاسخ معمولا به‌صورت تغییر و جابه‌جایی یا ایجاد جریان الکتریکی است که ما می‌توانیم با اندازه‌گیری میزان جابه‌جایی یا جریان الکتریکی یا میزان خمیدگی آنها بفهمیم این مواد چه میزان حرکت کرده‌اند و میزان پاسخ آنها چه مقدار بوده است. تحلیل و پردازش این اطلاعات می‌تواند به ما کمک کند تغییر و جابه‌جایی آنها را به‌صورت کنترل شده و مورد دلخواه انجام دهیم.
مواد هوشمند شامل 3بخش اصلی است:1- سنسور یا حسگر که تحریک را حس می‌کند 2- بخش عملگر یا اکتیوژن که می‌تواند حرکت را انجام دهد 3- بخش مهم آنکه پردازشگر است و مغز مواد هوشمند را تشکیل می‌دهد که با پردازش عملکرد بخش حسگر و عملگر، هماهنگی مناسبی را از نظر کارایی برای آنها رقم می‌زند.

یعنی این مواد بطور طبیعی دارای حافظه هستند؟

حافظه پردازشگر در خود این مواد نهفته است. کوارتزها از جمله این مواد هستنند که خواص آنها بیش از 2قرن پیش شناخته شد ولی تا‌کنون در زمینه کاربردی کردن آنها کار زیادی صورت نگرفته است. چون این مواد در ابعاد بسیار کوچک و نانو هستند. آلیاژهای مثبت نیز جزء مواد هوشمند محسوب می‌شوند؛ زیرا با تغییر حرارت می‌توانند تغییر شکل بدهند و این ویژگی کاربردهای زیادی در دانش‌های مختلف دارد. اینها موادی هستند که حافظه دارند و می‌توانند زمان تحریک وارد شده و نیز زمان تغییرحرکت صورت گرفته خود را به نوعی ثبت و نگهداری کنند وما با استفاده ازتحلیل این حافظه می‌توانیم رفتار آنها را کشف کنیم و در دانشی مانند پزشکی به کار بگیریم؛ یعنی همان کاری که در قالب یک پروژه بزرگ تحقیقاتی به من سپرده شده است تا با مطالعه رفتار این مواد، آنها را به خدمت انسان درآوریم.


آیا فقط مواد خاصی دارای ویژگی هوشمندی هستند، اصولا مواد هوشمند چه تفاوتی با سازه هوشمند دارد؟

باید توجه داشت که سازه هوشمند متفاوت از ماده هوشمند است.
مواد هوشمند به‌طور طبیعی دارای این خاصیت هستند مانند بعضی نمک‌های ساحلی، برخی آلیاژها و سنگ‌ها و کوارتز، در حالی که سازه‌های هوشمند توسط انسان و از مواد هوشمند ساخته می‌شوند. یعنی سازه هوشمند باید در بخشی از خود علاوه بر مواد و ترکیبات دیگر مواد هوشمند داشته باشد. البته موادی مصنوعی هم وجود دارند که تحت فرایندهای خاصی هوشمندی در آنها ایجاد می‌شود مانند مواد پی‌ایزوالکتریک یا مواد هوشمند سنتتیک که در اثر جریان الکتریکی بسیار بالا این خاصیت در آنها ایجاد می‌شود. به عبارت بهترمواد خاصی اگر در مدت زمان زیادی تحت‌تأثیر شوک الکتریکی قرار گیرند مواد مصنوعی هوشمند را به‌وجود می‌آورند که کاربرد‌های زیادی هم دارد و معمولا بیشتر از مواد هوشمند طبیعی مورد استفاده قرار می‌گیرد.


شما برای چه مدت روی این پروژه بزرگ کار کرده‌اید و بودجه تحقیقاتی اختصاص یافته به آن چقدر بوده است؟

بنیاد علوم آمریکا 6 سال پیش(2003 ) این پروژه را به من واگذار کرد. بودجه تحقیقاتی بالایی به آن اختصاص یافت به‌گونه‌ای که در مرحله اول در آغاز کار نیم‌میلیون دلار (500 هزار دلار) و 2سال بعد نیز نیم میلیون دلار دیگر به آن تزریق شد و به‌طور کلی تا‌کنون حدود 5/1میلیون دلار بودجه صرف تحقیقات و تامین تجهیزات اندازه‌گیری حرکت این مواد، شده است.(یک سوم این بودجه به تامین تجهیزات آزمایشگاهی اختصاص یافته است.)


آیا در کشور‌های دیگر هم روی نانوربات‌ها کار شده است؟

بله، در اروپا و ژاپن. ولی کاری که ما در بخش حرکت و کنترل آنها انجام داده‌ایم و نوآوری‌هایی که در این بخش ما به آن دست یافته‌ایم در حال حاضر در دنیا منحصر به فرد است. ما از نوع خاصی از مواد هوشمند و کنترلرهای ویژه‌ای برای این ربات‌ها در سیستم خود استفاده می‌کنیم که از این نظر از گروه‌های تحقیقاتی دیگر جلوتر هستیم.

در سال 2009 چه میزان بودجه تحقیقاتی در آمریکا در نظر گرفته شده است؟

برای بنیاد علوم آمریکا که بزرگ‌ترین بودجه تحقیقاتی محض را به‌خود اختصاص می‌دهد 10 تا 12 میلیارد دلار بودجه در نظر گرفته می‌شود این بنیاد تحقیق صرف انجام می‌دهد و تحقیقات کاربردی در مراکز و سازمان‌های دیگری مانند وزارت دفاع و وزارت انرژی و سلامت انجام می‌شود. که بودجه تحقیقاتی جداگانه‌ای دارند. به‌طور کلی در بخش پژوهش‌ها و تحقیقات پایه‌ای حدود 25 تا 30 میلیارد دلار و 2برابر این مبلغ در بخش پژوهش‌های کاربردی بودجه اختصاص می‌یابد.


شما در ایران تحصیل کرده‌اید و طی سال‌های اخیر نیز به ایران آمده و در دانشگاه‌های مختلف حضور داشته‌اید. به اعتقاد شما چه تفاوتی میان پروژه‌های تحقیقاتی، نحوه انجام و نیز بودجه‌های اختصاص یافته به آن در ایران و آمریکا وجود دارد؟ چرا در ایران تحقیقات کاربردی کم است یا تحقیقات کمتر به مرحله کاربردی می‌رسند؟


من دانشگاه‌های صنعتی‌شریف، تهران، امیرکبیر و بعضی دانشگاه‌های شهرستان‌ها را بازدید و مشاهده کرده‌ام که محدودیت‌های زیادی برای انجام پروژه‌های تحقیقاتی وجود دارد. البته شاید همین محدودیت‌ها در برخی موارد باعث نوآوری‌هایی شده و مثلا با بودجه‌های کمتری تحقیقات پایه‌ای خوبی صورت گرفته است ولی زمانی که تحقیق به مرحله کاربردی شدن می‌رسد باید تجهیزات مورد نیاز وجود داشته باشد یا برای تامین آن بودجه مناسبی در نظر گرفته شود که در این مرحله متأسفانه به خاطر بودجه‌های کم، کار به کندی و سرعت پایین پیش می‌رود و نتایج آن بسیار دیر نمایان می‌شود یا اصلا متوقف می‌شود.
به عبارت بهتر انجام تحقیقات کاربردی در ایران بسیار مشکل است در حالی که در پروژه‌هایی که پایه‌ای و محض است و نیازی به تجهیزات خاصی ندارد استادان و دانشجویان ایرانی بسیار خوب درخشیده‌اند و پا به‌پای دانشجویان در آمریکا پیش می‌روند. به هر حال عملیاتی کردن پروژه‌ها با محدودیت همراه است که مانع بزرگی بر سر راه پیشرفت و توسعه ایران است.
باید سیستم پیوسته‌ای وجود داشته باشد تا یک تحقیق کاربردی شود. در غیراین صورت حاصل تحقیق فقط چاپ مقاله و فارغ‌التحصیل شدن دانشجو خواهد بود و هیچ مشکلی از جامعه رفع نخواهد کرد. یک تفاوت دیگر این است که در آمریکا نیاز جامعه، اساس و پایه پروژه‌های تحقیقاتی را شکل می‌دهد تا دانشگاهیان با کار روی آنها نیاز جامعه را برآورده کنند، پروژه تحقیقاتی صرفا یک ایده دانشجویی یا عضو هیئت علمی نیست که بعد از انجام تحقیقات و صرف بودجه ندانند آن را در کجا به‌کار بگیرند.
بنابراین ابتدا بنیادهای مختلف موجود مثل بنیاد علوم، در جامعه نیازسنجی می‌کنند و با اولویت‌بندی نیاز‌ها، آنها را به‌صورت پروژه‌هایی با بودجه‌های مناسب در اختیار پژوهشگران در دانشگاه‌ها قرار می‌دهند. به‌عنوان مثال جراحی بدون باز کردن و شکافتن بدن انسان یک نیاز مهم در جامعه است که به‌عنوان پروژه تحقیقاتی تعریف و در اختیار من قرار گرفته است. به‌طور کلی کاربردی کردن یک تحقیق نیاز به یک زنجیره به هم پیوسته دارد که در اینجا حلقه‌های زنجیر یکی بعد از دیگری وارد عمل می‌شوند و به همین دلیل تحقیقات تقریبا به سرعت کاربردی و به ‌صورت محصول نهایی وارد جامعه می‌شود.
در ایران این زنجیره به خاطر حلقه‌های مفقود شده از هم گسسته است و بنابراین بسیاری از تحقیقات خوب فقط تا مرحله چاپ مقاله پیش می‌روند و به نتیجه نمی‌رسند. من که عضو هیئت تحریریه 2مجله معتبر علمی ( مجله مهندسان مکانیک آمریکا که مطالب آن در زمینه دینامیک و کنترل است و مجله مهندسان برق و الکترونیک که به چاپ مقاله در رشته مکاترونیک می‌پردازد) هستم مقالات علمی بسیار ارزشمندی از ایران دریافت می‌کنم ولی نتیجه این مقالات در جامعه ایران مشاهده نمی‌شود چون اصلا به مرحله بهره برداری نمی‌رسد.

چرا تبادل تجربیات و انتقال دانش نخبگان ایرانی خارج از کشور با ایران بسیار کم است؟

زیرا این امر مهم اصلا سازمان یافته و ارگانیزه شده نیست به‌عنوان مثال من به خاطر علاقه‌ای که به دانشجویان تشنه آموختن ایرانی دارم به جز 2سفر اخیر با هزینه شخصی آمده‌ام و از دانشگاه‌های مختلف دیدن کرده‌ام و تبادلاتی با آنها داشته‌ام ولی در اینجا دانشمندان ایرانی زیادی هستند که به دلایل مختلف فرصت انتقال تجربیات و اطلاعات به آنها داده نمی‌شود یعنی سیستم خاص یا پایگاه‌های اطلاعاتی وجود ندارد که این افراد نخبه خارج از ایران و قابلیت‌هایشان به‌طور رسمی شناسایی و از آنها دعوت به همکاری شود و سفرهای مطالعاتی و تحقیقاتی با تسهیلات بیشتری صورت گیرد.
اگر سیستم یکپارچه مدیریتی مناسبی وجود داشته باشد که زمانی که‌ این استادان و متخصصان در ایران هستند در یک چارچوب مشخص و با پرداخت هزینه مناسب از دانش آنها استفاده شود یا دعوت به تدریس شوند دانشجویان مستعد و متخصصان و استادان ایرانی از دانش هموطنانشان در خارج از کشور بهره‌مند خواهند شد و این انتقال اطلاعات صورت خواهد گرفت.
اگر این ارتباط به‌صورت رسمی و از بالا و به‌طور منظم انجام گیرد باعث افزایش ارتباطات علمی با ایرانیان خارج از کشور می‌شود که نتیجه بسیار خوبی در پی خواهد داشت. این کار نیاز به مدیریت خوب دارد نه سرمایه زیاد. فکر می‌کنم در میان مسئولان رده بالا یا حتی بخش خصوصی باید همت زیادی به‌وجود‌آید تا این ارتباط افزایش و به‌طور مرتب و منظم تداوم یابد و از پراکندگی و غیرمتمرکز بودن آن جلو‌گیری شود.

 

 

یکی از جوانترین افرادی است که در شرکتی به بزرگی و عظمت گوگل توانسته به سمت های مدیریتی بالا از جمله مدیر عاملی یوتیوب دست یابد.

سالار کمانگر جوان که پس چاد هورلی مدیرعامل یوتیوب شد، متولد ۱۳۵۵ خورشیدی در تهران و یک ایرانی تبار موفق در میان نام های بزرگ دنیای فناوری می باشد.

تحصیلات سالار کمانگر جوان هیچ ربطی به شغل فعلی اش ندارد. سالار کمانگر فارغ التحصیل رشته بیولوژِژی از دانشگاه استمفورد است، اما حالا در دنیای پرطرفدار فناوری می درخشد.

سالار کمانگر مدیر عامل گوگل

سالار کمانگر ۲۲ ساله بود که به گوگل راه یافت و از جمله کارمندان قدیمی این شرکت بزرگ به شمار می رود. سالار کمانگر ۷ سال بعد و در حالی که هنوز به ۳۰ سالگی نرسیده بود به یکی از کلیدی ترین و مهم ترین کارمندان گوگل تبدیل شد.

سالار کمانگر در سال ۱۹۹۸ و پس از پایان تحصیلاتش به گوگل پیوست ولی پله های ترقی را به ترتیب و نه یک شبه، پیمود.

یکی از بزرگ ترین و شناخته شده ترین موفقیت های این ایرانی تبار ابداع سیستم تبلیغات گوگل یا Google AdWords می باشد که باعث درآمدزایی بسیار زیادی برای گوگلی ها شده است. ضمن اینکه به پیشرفت و درخشش سالار کمانگر هم کمک شایانی کرده است.

نهمین کارمند گوگل، سابق بر این در رأس هرم بزرگ ترین سایت به اشتراک گذاری فیلم در دنیا یعنی همان یوتیوب قرار داشت که گوگل آن را درسال ۲۰۰۶ میلادی و به قیمت ۱/۶۵ میلیارد دلار خریداری کرد.

سالار کمانگر ۴۰ ساله، پیش تر معاون بخش برنامه های تحت وب گوگل نظیر بلاگر، پیکاسا، جیمیل، اورکات، تقویم گوگل و … بوده است.

سالار کمانگر اولین طرح تجاری شرکت گوگل را ارائه کرده و مسئولیت فعالیت های مالی و قانونی گوگل را از ابتدا به عهده داشته است.

سالار کمانگر اکنون به عنوان یکی از معاونان ارشد شرکت هولدینگ آلفابت (صاحب گوگل) مشغول به کار است.

سالار کمانگر این مدیر جوان در مصاحبه ای که چند سال پیش با مجله معروف businessweek انجام داد در این باره که چگونه بعد از گرفتن مدرک در رشته ی بیولوژژی و درس خواندن در حوزه ی پزشکی سر از  فناوری اطلاعات درآورد، حرف های جالبی می زند:

“اوایل که به مدرسه می رفتم، بسیار مشتاقانه خیال پزشک شدن را در سر می پروراندم؛ تا اینکه زمانی را به تماشای طبابت پزشکان اختصاص دادم. از آن به بعد بسیار مشتاق شدم که دانشمند شوم. ولی هر چه می گذشت بیشتر متوجه می شدم که این کار هیجان آور نیست. بعدها وقتی دو هفته به صورت پاره وقت در گوگل مشغول شدم، فهمیدم کارهایی که در گوگل درگیرشان می شوم،  به من انرژی می دهند. درسی که من آموختم این بود که تنها تصور و خیالی که از یک کار داریم کافی نیست و باید مطمئن شویم که یک حرفه به صورت روزانه، هیجان و انگیزه ی لازم را فراهم می کند.”

سالار کمانگر، بودن در اتاقی که در آن گروهی از افراد خلاق هستند و اختیار این را دارد که با آن ها موافق یا مخالف باشد و نیز درباره ی بهتر کردن محصولات یا وضعیت داد و ستد صحبت کند، قسمت مورد علاقه ی کارش به حساب می آورد.

حرف های سالار کمانگر برای کسانی که می خواهند سالار کمانگر دیگری بشوند هم شنیدنی است:

ذهن مان را مشغول بدست آوردن یک شغل و کار عالی نکنیم. به سمت شغلی برویم که علاقه داریم و به آن جذب شویم و بعد از مدتی در آن شغل پیشرفت کرده و به مقام های بالای آن برسیم.

سالار کمانگر مدتی قبل در نشستی درباره ی آینده ی یوتیوب و برنامه هایی که برای این سایت به اشتراک گذاری ویدئو با همکارانش دارد، به نکات جالب و حتی حیرت انگیزی اشاره کرد و درباره ی افزایش بعدها با همکاری بیننده نظر داد.

سالار کمانگر صحبت از بعد چهارم، پنجم و ششم کرد. سالار کمانگر با بیان مثالی از یک بیننده که مشغول تماشای مسابقه ای به صورت سه بعدی است توضیح داد که منظور از این بعدهای اضافه چیست. وقتی بیننده امکان انتخاب دوربین را در هر لحظه دارد بعد چهارم مطرح است. بعد پنجم به معنای ارتباط لحظه ای با دیگرانی است که در حال تماشای مسابقه اند (حتی اگر در استادیوم و از نزدیک در حال تماشای مسابقه هستند) و منظور او از بعد ششم نیز برخورداری از توان تعییر نتیجه مسابقه با حضور مجازی در صحنه است (همانطور که حاضرین در استادیوم امکان اثرگذاری غیر مستقیم در نتیجه را دارند).

سالار کمانگر در ویدئوی در یوتیوب خبر تعطیل شدن یوتیوب را اعلام کرده بود که خیلی زود مشخص شد دروغ اول آوریل یا همان دروغ سیزده خودمان است.

عکس سالار کمانگر

مسئولیت و مقام های سالار کمانگر:

• معاون برنامه های تحت وب گوگل از جمله جی میل ، تقویم ، اورکات ، بلاگر ، پیکاسا و ..
• مدیر شرکت گوگل
• مدیرعامل YouTube
• مدیر پروژه
• معاون ارشد شرکت هولدینگ آلفابت

مسابقات جهانی اختراعات آمریکا ۱۹ ژوئن ۲۰۱۳ باحضور ۲۱ کشورجهان و بیش از ۲هزار مخترع درآمریکا برگزار شد وسجاد یعقوبی دانشجوی رشته مهندسی پزشکی موفق شد با طراحی و ارائه دستگاه ردیابی توموردرمغز به روش جدید “باماتریکس” در میان مخترعان بخش پزشکی این مسابقات مقام نخست را کسب کند.

پیشتر سجاد یعقوبی دارنده چندین ثبت اختراع ملی و بین المللی و نفر اول مسابقات اختراعات جهان و نفر دوم مسابقات رباتیک جهانی موفق به کسب جایزه بهترین اختراع در زمینه مهندسی پزشکی در کشور ترکیه شده بود.

روزنامه زمان که یکی از معروفترین روزنامه های کشور ترکیه می باشد که در معرفی این چهرۀ ایرانی از او به عنوان برترین مخترع زیر بیست سال در سال ۲۰۱۲ میلادی نام برده بود.

وی دارنده چندین مقام جهانی در المپیادهای علمی و دارنده ودیپلم افتخار از سوی وزارت علوم چندین کشور جهان و نفر اول مسابقات اختراعات ایران در دو سال پیاپی در زمینه پزشکی می باشد.

آشنایی مختصر با برترین مخترع سال 2012 جهان:

21 سال قبل در خانواده‌ای تحصیلکرده و در مرزی‌ترین شهر استان آذربایجان‌غربی " ماکو " پسری متولد شد که امروز یکی از افتخارات ارزشمند کشورمان محسوب می‌شود.
سجاد یعقوبی سومین فرزند یک خانواده 7 نفره است که از نوجوانی به واسطه نبوغ و خلاقیت و هوش کم‌نظیرش قدم در عرصه اختراع و نوآوری گذاشت و حالا در آستانه 21 سالگی با ثبت جهانی آخرین اختراعش افتخاری بزرگ برای کشور به ارمغان آورده است.
وی تاکنون 19 اختراع را به نام خود ثبت کرده در مسابقات و المپیادهای جهانی گوناگونی شرکت کرده و هر بار نیز با مدالی افتخارآفرین به کشور بازگشته است.
این مخترع جوان در مورد علاقه خود به علم گفت: از کودکی علاقه بسیاری به درس و تحصیل داشتم و از همان ابتدا نیز در کنار درس و مدرسه، زبان انگلیسی را فراگرفتم و اکنون به طور کامل به این زبان مسلط هستم.
وی افزود: همچنین به علت کمک پدرم و حمایت‌های وی و تشویق‌های مادرم در دوره‌های علمی، آموزشی زیادی شرکت کرده و مدارکی معتبر گرفتم.

سجاد ادامه داد: تاکنون در 17 المپیاد جهانی شرکت کرده ام که از جمله مسابقات جهانی مخترعان امریکا بود که موفق به دریافت مدال طلا شدم و در مسابقات جهانی اختراعات ژنو سوئیس در بخش پزشکی مدال طلا گرفتم و در المپیاد جهانی اختراعات 2010 آلمان نیز مقام نخست را کسب کردم.

حضور در چهاردهمین دوره نمایشگاه بین المللی ابداعات و اختراعات 2011 ارشمیدس روسیه و کسب مدال نقره:

وی هچنین به حضور خود در چهاردهمین دوره نمایشگاه بین المللی ابداعات و اختراعات 2011 ارشمیدس روسیه اشاره کرد و افزود: نمایشگاه بین المللی ارشمیدس روسیه هرساله با حضور جمعی از مخترعین، محققین و صاحبان صنعت از سراسر جهان برگزار می شود و این گردهمایی از حمایت وزارت علوم و اموزش روسیه، اداره ثبت مالکیت های معنوی روسیه، وزارت دفاع و شهرداری مسکو برخوردار است.

یعقوبی افزود: کشورهای حضور یافته در این دوره از نمایشگاه بین المللی ارشمیدس عبارت بودند از: سوئد، فرانسه، ایران، کرواسی، لهستان، رومانی، اوکراین، آمریکا، تایوان، مالزی، مولداوی، صربستان و ... که به لطف خدا توانستم در این مسابقات در زمینه الکترونیک و مکانیک ( روبات امدادگر ) به مدال نقره دست یابم.

مسابقات جهانی اختراعات 2012 ژنو سوئیس و کسب مدال طلا:

سجادیعقوبی که در سال 2012 لقب جوان ترین مخترع جهان را از سازمان جهانی یونیسف دریافت کرده بود در مورد مسابقات جهانی اختراعات ژنو سوئیس گفت: این مسابقات با همکاری کشور سوئیس و شهرداری ژنو و با حمایت سازمان مالکیت فکری ملل متحد ، فدراسیون جهانی مخترعین ، سازمانهای علمی و تحقیقاتی بیش از 40 کشور جهان برگزار می گردد و با بررسی اختراعات مخترعان توسط هیئت دوران بین المللی که بیش از70 نفر با تخصصهای ویژه هستند، اعطای مدال و جوایز بخش مسابقات به مخترعان انجام می گیرد.

وی افزود: با شرکت در این مسابقات که در ماه آوریل سالجاری در شهر ژنو کشور سوئیس برگزار شد توانستم به فضل الهی مدال طلای بخش اختراعات پزشکی را آن خود کنم و افتخاری دیگر برای خود و کشور عزیزم کسب کنم.

دیدار سرکنسول ایران در استانبول با سجاد یعقوبی

وی همچنین درباره دیگر اختراعاتش گفت: تاکنون 19 اختراع را به نام خود ثبت کرده‌ام، ازجمله آن‌ها کمربند رفع خستگی و کاهش استرس، دستگاه تقویت کننده و رفع خستگی چشم، روبات سمپاش نوین، هدبند ضد سردرد که در مسابقات جهانی کره‌جنوبی مدال طلا را برایم به ارمغان آورد. همچنین ساخت روبات امدادگر که در مسابقات جهانی ربوکاپ مدال نقره گرفت. چند اختراع دیگر هم دارم که با هر کدام توانستم مقام‌های ارزشمندی برای خود و کشور به ارمغان بیاورم.

 

کسب مدال طلا و دیپلم افتخار بهترین جایزه اختراع پزشکی در مسابقات بلژیک

در زمینه Portable bio anti headache head belt

سجاد که هم اکنون دانشجوی سال دوم پزشکی در یکی از معتبرترین دانشگاه‌های استانبول ترکیه است، گفت: حدود 2 سال قبل موفق شدم از دانشگاه «هانوفر» آلمان پذیرش بگیرم. به همین علت یک سال در کالجی واقع در استانبول زبان آلمانی خواندم، اما در همین موقع دریافتم قرار است به زودی در استانبول یک بیمارستان روباتیک ساخته شود که از سراسر دنیا به دنبال چهار نفر می‌گردند تا به آن‌ها آموزش دهند و درباره این طرح کار کنند، بنابراین بلافاصله اقدام کردم اما آن‌ها گفتند ما دانشجوی کارشناسی ارشد را می‌پذیریم.
با این حال وقتی متوجه شدند چه مقام‌هایی در دنیا کسب کرده‌ام و چه مدارک علمی معتبری دارم قرار شد شرایط پذیرش مرا در یک کمیسیون 5 نفره بررسی کنند. سرانجام نیز پاسخ آن‌ها مثبت بود و من به‌عنوان یکی از اعضای این گروه 4 نفره پذیرفته شدم، در حال حاضر نیز با حمایت آن‌ها سرگرم تحصیل و آموزش هستم و به‌عنوان کمک جراح نیز فعالیت می‌کنم.
وی درباره ثبت جهانی اختراعش نیز اظهار کرد: وقتی با رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه استانبول از نزدیک آشنا شدم وی پذیرفت که مرا به‌عنوان دستیار در عمل‌های جراحی‌اش شرکت دهد. حضور در اتاق عمل و مشاهده مشکل بزرگی که جراحان مغز و اعصاب هنگام عکسبرداری از تومورهای مغزی داشتند نخستین جرقه برای آخرین اختراعم را در ذهنم ایجاد کرد، چرا که متوجه شدم پزشکان نمی‌توانند مکان دقیق تومور را در مغز مشخص کنند. بنابراین به فکر افتادم دستگاهی اختراع کنم که محل دقیق تومور را ردیابی کند.
بدین‌ترتیب پس از یک سال کار و با کمک پروفسور «کیلیج» که از مشهورترین جراحان مغز و اعصاب ترکیه است این دستگاه را اختراع کردم سپس با حمایت دانشگاه محل تحصیلم در استانبول که هزینه 15 هزاردلاری ثبت جهانی این اختراع را تقبل کردند موفق شدم اختراعم را به‌نام کشور ایران در جهان ثبت کنم.

کم لطفی مسئولان و دلخوری سجاد:
سجاد که از بی‌توجهی و کم‌لطفی برخی مسئولان داخلی در مورد اختراعاتش گلایه داشت گفت: آخرین اختراعم در ایران یک دستگاه برای رفع خستگی چشم بود که در دنیا نظیر نداشت. هزینه تولید این دستگاه 2 هزار تومان بود و من می‌خواستم حدود 10 هزار عدد از آن در کشور تولید کنم اما به هر سازمان، وزارتخانه، نهاد و ارگانی مراجعه کردم تا وام بگیرم هیچ‌کدام کمکم نکردند و با بی‌مهری آن‌ها روبه‌رو شدم. اما اکنون همین دستگاه را به کشور ترکیه آوردم که با استقبال زیاد در حال تولید است.
سجاد در پایان گفت: با آنکه هم‌اکنون در کشوری دیگر در حال تحصیلم و با حمایت مالی آن‌ها اختراعم به ثبت جهانی رسید، اما همیشه خودم را یک ایرانی دانسته و می‌دانم و همه اختراعاتم را به‌نام کشورم ایران ثبت می‌کنم.

متولد ۷ خرداد ۱۳۴۸ (۲۸ می ۱۹۶۹) در تهران است. پدر او، حسن خسروشاهی از کارآفرینان به‌نامی است که کارخانه‌های تولیدی زیادی را در ایران تاسیس کرده است. دارا خسروشاهی که در سال‌های ابتدایی تحصیل از ایران مهاجرت کرده است، اکنون به یکی از مشهورترین مدیرعاملان دنیای فناوری تبدیل شده و پس از ۱۲ سال فعالیت حرفه‌ای در شرکت اکسپدیا، اخیرا پیشنهاد مدیرعاملی اوبر (uber) بزرگترین سرویس تاکسی اینترنتی جهان را دریافت کرده است.

والدین

حسن خسروشاهی و نزهت خسروشاهی، پدر و مادر دارا خسروشاهی هستند. حسن خسروشاهی تاجر نامدار ایرانی است که بسیاری از کارخانه‌های بزرگ ایرانی با نام او و خاندان خسروشاهی تاسیس شده‌اند. حسن خسروشاهی مدارک دانشگاهی خود را در رشته‌های اقتصاد و حقوق از دانشگاه تهران دریافت کرده است.

برندهای تولی‌پرس، تولیدارو، مینو، تی‌دی و غیره، تنها بخشی از کارخانجات و شرکت‌هایی هستند که حسن خسروشاهی در ایران تاسیس کرد. او در سال ۱۹۷۸ همراه با خانواده‌اش از ایران مهاجرت کرد. تا سال ۱۹۸۱ خبری از این خانواده در دست نبود تا این که ردپای خسروشاهی بزرگ، در سال ۱۹۸۱ در ونکور کانادا پیدا شد.

او پس از نقل مکان کامل به کانادا، اولین فعالیت‌های تجاری خود را با تاسیس شرکت Persis Holdings آغاز کرد و پس از مدتی، اولین شعبه‌های فروشگاه‌های معروف Future shop را در کانادا تاسیس کرد. این فروشگاه‌های زنجیره‌ای که به فروش تجهیزات الکترونیکی معروف هستند، در سال ۲۰۰۱ توسط best buy خریداری شدند. ثروت حسن خسروشاهی در سال ۲۰۱۲ حدود ۹۴۰ میلیون دلار برآورد شده است.

سال‌های ابتدایی (زندگی در ایران و مهاجرت)

دارا خسروشاهی تا سن ۹ سالگی به همراه خانواده‌اش در ایران اقامت داشته است. خانواده‌ی او در این سال‌ها ۱۵ کارخانه را در ایران اداره می‌کردند. این کارخانه‌ها در صنایع گوناگون از مواد غذایی گرفته تا دارو، لوازم آرایشی و بهداشتی و شوینده‌ها فعال بوده‌اند. خسروشاهی سال‌های زندگی در ایران را بسیار جذاب می‌داند و از آن سال‌ها، محصول به‌یادماندنی پودر لباسشویی "دریا" را به‌یاد می‌آورد که برای رقابت با تاید در آن زمان تولید می‌شده است.

دارا خسروشاهی پس از شروع مبارزات انقلاب اسلامی در ایران، همراه با خانواده‌اش کشور را ترک می‌کند. آنها ابتدا به شهر نیس رفته و سپس به نیویورک مهاجرت می‌کنند. او این سال‌ها و تنش‌های میان دولت آمریکا و ایران به یاد می‌آورد و از فوتبال، به عنوان پلی برای دوست شدن با آمریکایی‌ها یاد می‌کند.

دوران نوجوانی خسروشاهی برای او آسان نبوده است. پدرش برای مدتی به ایران بازگشته و در طول ۴ سال اقامت پدر، مادرش مجبور بوده او و برادرانش را به تنهایی در غربت تربیت کند.

تحصیلات دانشگاهی

دارا خسروشاهی به پیشنهاد پدر که پزشکی را بهترین حرفه می‌دانسته، برای جراح شدن وارد دانشگاه می‌شود. او علاقه‌ای به این رشته نداشت و به‌همین خاطر پس از مدتی به مهندسی بیوالکتریک تغییر رشته داد. او مدرک کارشناسی خود را در سال ۱۹۹۱ از دانشگاه براون دریافت کرد.

ورود به دنیای کسب و کار

خسروشاهی پس از فارغ‌التحصیلی بین ادامه تحصیل و وارد شدن به دنیای کسب و کار باید یکی را انتخاب می‌کرد. او در تابستان پس از فارغ‌التحصیلی به عنوان کارآموز به شرکت Allen & Company رفت و آنجا با فعالیت‌های سرمایه‌گذاری و بورس اوراق بهادار آشنا شد. فعالیت در این فضا او را به کار کردن تشویق می‌کند و دارا خسروشاهی تحصیلاتش را در مقطع کارشناسی به پایان می‌رساند.

مدیرعامل سابق اکسپدیا تا سال ۱۹۹۸ در Allen & Company مشغول به کار بود. او از سال ۱۹۹۵ معاون این شرکت سرمایه‌گذاری شد. سال ۱۹۹۸ بود که دارا خسورشاهی پس از فعالیت‌های حرفه‌ای در زمینه‌ی سرمایه‌گذاری و بانکداری، با بری دیلر آشنا می‌شود. دیلر که استعداد بالای خسروشاهی در مدیریت و آنالیز مالی را می‌بیند، از او دعوت می‌کند که به شرکت InterActiveCorp بپیوندد. خسروشاهی در IAC سمت مدیر امور مالی را برعهده گرفت.

این هولدینگ بزرگ متشکل از معتبرترین برندهای رسانه‌ای اینترنتی مانند HomeAdvisor, Vimeo, Dotdash (About.com), Dictionary.com, The Daily Beast, و Investopedia است. IAC در سال ۲۰۰۳ شرکت اکسپدیا را خریداری کرد و دارا خسروشاهی از سال ۲۰۰۵ به سمت مدیرعاملی این زیرمجموعه‌ی جدید انتخاب شد.

فعالیت در اکسپدیا (Expedia)

زمانی که خسروشاهی به اکسپدیا پیوست، دوران اوج محبوبیت اینترنت و انبساط حباب سایت‌های اینترنتی بود. او که در زمان کار در IAC این شرکت را زیر نظر داشت، پس از پیوستن به Expedia پیشرفت‌های زیادی را تجربه کرد. خسروشاهی سال‌های اولیه‌ی مدیرعاملی در این شرکت را دشوار می‌داند و می‌گوید در ابتدا نمی‌توانسته با فرهنگ کاری کنار بیاید. او از این سال‌ها به عنوان زمانی که نقش پررنگی در تغییر رفتارهای مدیریتی‌اش داشته یاد می‌کند.

در طول دورانی که خسروشاهی مدیرعامل اکسپدیا بوده است، این شرکت مسافرتی فعالیت خود را به بیش از ۶۰ کشور جهان گسترش داد و با برندهایی مانند Hotels.com و Hotwire که سرویس‌های آنلاین رزرواسیون هستند، توانست درآمد خود را به شکل قابل توجهی افزایش دهد.

البته موفقیت کنونی اکسپدیا به دور از چالش نبوده است. آنها در سال‌های ابتدایی با بحران مالی مواجه شدند و اکنون نیز رقیب بزرگی به نام Airbnb تجارت آنها را تهدید می‌کند.

درآمد اکسپدیا در ۱۲ ماه اخیر به ۹ میلیارد دلار رسیده وطبق آمار، این شرکت رشد درآمدی ۲۶ درصدی داشته است. درآمد این شرکت در ابتدای کار خسروشاهی ۲.۱ میلیارد بوده که این مقدار رشد، نشان از موفقیت این مدیر ایرانی-آمریکایی دارد.

مدیرعاملی اوبر (Uber) و چالش‌های پیش رو

خبری که امروز در مورد شرکت اوبر منتشر شد، بسیاری از فعالان دنیای فناوری و صنعت حمل و نقل را شوکه کرد. هیئت مدیره‌ و سرمایه‌گذاران اوبر که به‌دنبال مدیرعاملی جدید برای جایگزینی تراویس کالانیک، موسس اوبر و مدیرعامل فعلی بودند، به‌یکباره خسروشاهی را که بین نامزدهای این پست قرار نداشت، معرفی کردند. ابته هنوز خبر پذیرفتن این پست از طرف خسروشاهی منتشر نشده؛ اما پیش‌بینی می‌شود او با وجود قراردادی که تا سال ۲۰۲۰ با اکسپدیا دارد، این شرکت را به مقصد بزرگترین تاکسی اینترنتی دنیا ترک کند.

اگر خسروشاهی پیشنهاد جدید را قبول کند، به عنوان رهبر یکی از باارزش‌ترین استارتاپ‌های دنیای فناوری شناخته خواهد شد. سرمایه‌گذاران اوبر ارزش این شرکت را حدود ۶۰ میلیارد دلار عنوان کرده‌اند. البته این موقعیت جذاب، مشکلات و چالش‌های زیادی را نیز برای خسروشاهی به همراه خواهد داشت. او باید فرمان این تاکسی اینترنتی را بار دیگر به‌دست گرفته و پس از ماه‌ها دعواهای حقوقی و مشکلات مدیریتی داخلی، آن را به جاده‌ی موفقیت قبلی برگرداند.

خسروشاهی که اکثر عمر کاری خود را در واشنگتن گذرانده، در سیلیکون ولی آنچنان شناخته شده نیست. اگرچه هردوی این مکان‌ها به عنوان قطب‌های فناوری آمریکا شناخته می‌شوند، اما رقابت‌هایی نیز میان آنها وجود دارد.

خسروشاهی پس از قبول سمت مدیرعاملی اوبر، با مشکلاتی همچون دعواهای مدیرعامل قبلی با سرمایه‌گذار اصلی یعنی Benchmark، مشکلات قانونی خودروهای خودران اوبر و چالش‌های مالی فراوان روبرو خواهد بود. به‌طور قطع او پس از شروع دوره‌ی کاری باید ابتدا فکری به حال وضعیت مالی نگران‌گننده‌ی اوبر بکند و یک مدیر مالی حرفه‌ای استخدام کند.

مدیرعامل سابق اکسپدیا، تجربه‌ی زیادی در صنعت حمل و نقل ندارد. البته گفته می‌شود او یکی از سرمایه‌گذاران Convoy است که نوعی اوبر برای خودروهای سنگین محسوب می‌شود. به هر حال شروع کار خسروشاهی در اوبر آسان نخواهد بود و او مدتی را باید برای آشنایی با فرهنگ این شرکت بگذراند و احتمالا اقداماتی را برای اصلاح آن انجام دهد.

فعالیت‌های دیگر

خسروشاهی در حال حاضر در هیئت میدیره‌ی نیویورک تایمز و Fanatics عضویت دارد. Fanatics استارتاپی در حوزه‌ی فروش محصولات ورزشی است.

فعالیت خسروشاهی در نیویورک تایمز، روحیه‌ای انتقادی همراه با فعالیت‌های سیاسی پراکنده به او داده است. او از منتقدان جدی سیاست‌های دونالد ترامپ است و در زمان ارائه‌ی لایحه‌ی محدودیت اتباع خارجی در آمریکا، اعتراضاتی جدی به آن داشت.

زندگی شخصی

دارا خسروشاهی در سال ۲۰۱۲ با سیدنی شاپیرو در لاس‌وگاس ازدواج کرده و در حال حاضر ۴ فرزند دارد. او درباره‌ی ازدواجش می‌گوید: «من در ۱۲/۱۲/۱۲ در لاس‌وگاس با همسرم ازدواج کردم. او در مراسم عروسی یک تیشرت ساده پوشیده بود. این نشان می‌دهد که من با چه همسری خوشحال و خوشبخت هستم.»

 

 

حسین ثابت، فرزند اسماعیل متولد 1313 شهر مشهد است. در سال 1354 برای ادامه تحصیل به آلمان رفته و در رشته مهندسی برق از دانشگاه برلین فارغ‌التحصیل شده است.ثابت پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه، مدتی را به عنوان دبیر در مدارس آلمان به تدریس می‌پردازد. وی با سرمایه‌گذاری در مراکز گردشگری و توریستی در جهان هتلداری، چهره‌ای موفق از خود نشان داده‌است.وی از معدود ایرانیانی است که توانسته خود را در میان هتل‌داران جهان مطرح کند. ثابت دارای بیش از 5000 تخت در جزایر قناری اسپانیا و چندین هتل و پارک مدرن در ایران است. او در مشهد درس خوانده و نهج البلاغه را خوب می‌شناسد‌. از قرآن نمونه می‌دهد و به شش زبان زنده دنیا حرف می‌زند.
او خود را یک ایرانی مسلمان می‌داند که به ذره ذره این خاک عشق می‌ورزد‌.
 اتاقش جمع و جور است و مانند هتل بزرگ داریوش روح ایرانی به وسیله، نقش برجسته‌ها و تصاویر هخامنشی موج می‌زند. حسین ثابت شعر می‌خواند. از عرفان می‌گوید و از ایران.حسین ثابت ابتدا اقدام به ساخت هتل بزرگ داریوش نمود. این هتل مجلل‌ترین هتل کشور محسوب می‌شود.
وی پس از آن اقدام به ساخت پارک دلفین‌ها و پارک شیرها و چندین پروژه تفریحی دیگر در کیش نمود. پس از مدت یکسال از فعالیت پروژه‌هایش تصمیم گرفت تنها هتل‌دار کیش شود و اقدام به خرید 6 هتل آماده دیگر کرد. قیمت‌های تقریبی هر هتل 80-90 میلیارد ریال به بالا است، ولی برخی هتل‌داران زیر بار این کار نرفته و وی نتوانست به این آرزوی خود برسد.
حسین ثابت در این زمان موفق شد چند هتل نیز در جزایر قناری اسپانیا تاسیس کند و هم اکنون نیز بزرگترین شرکت هتل‌داری اسپانیا را صاحب است و خود وی نیز در یکی از دو جزیره اختصاصی خود در اسپانیا زندگی می‌کند. در هفته‌ای که گذشت، خبر برنده شدن ثابت در مزایده فروش، هتل لاله تهران نیز منتشر شد.
آقای ثابت هتل داریوش با این همه مجسمه، نقش برجسته و تصاویر بزرگ و کوچک، تخت جمشید کوچک و مدرنی است در دل آبهای خلیج فارس. در این هتل دو مورد مد نظر بوده، یکی مساله اقتصاد و دیگری مطرح کردن فرهنگ و هنر ایرانی.

من با اقتصادش کاری ندارم اما قسمت دوم را نمی‌دانم که "ثابت" در مطرح کردن هویت ایرانی، سیاسی کار است یا عاشق؟

همانطور که خودتان گفتید ساختن هتل دو وجه دارد. یکی سرمایه گذاری و بازدهی آن و دیگری هویت بخشی به یک فرهنگ است. فرهنگ ایرانی.

ثابت عاشق ایران است یا دیدگاه سیاسی دارد. که البته هر دو به یک سرچشمه بر می‌گردد. جنبه سیاسی و عشقی به یک فرهنگ؟

(ثابت، دفترچه راهنما‌ی هتل داریوش که عکسی از 21 سالگی‌اش در تخت جمشید در صفحه اول آن چاپ شده را نشان می‌دهد و شعری می‌خواند). عشق، ناممکن را ممکن می‌سازد. من در 21 سالگی گفتم روزی تخت جمشید را می‌سازم. امروز آن را در قالب یک هتل ساخته‌ام که یک مقام عالی‌رتبه اسپانیا می‌آید و مقابل آن فرهنگ زانو می‌زند و آن را ستایش می‌کند.

شما که در خارج ایران آدم موفقی هستند چرا پس از موفقیت به ایران توجه کردید؟

هشت سال جنگ را ما نبودیم. جوانان ما جنگیدند و نگذاشتند حتی یک سانتی متر از مملکت از دست برود. ما چه کار کردیم؟ من امروز آمده‌ام برای خدمت به ایران، به فرهنگ ایرانی، به فرهنگ اسلامی‌. انتظاری هم ندارم. نمی‌خواهم حتی یک دسته گل برای من بیاورید.
من می‌خواهم همانطور که جوانان، ایران را نگاه داشتند من هویت ایران را به جهان بشناسانم.
من کلکسیونی شامل 30000 پروانه که برخی از آنها نسلشان منقرض شده برای ایران خریده‌ام که می‌دانم تا سیصد سال دیگر هم سرمایه اولیه‌اش بر نمی‌گردد، اما این پروانه‌ها در یک موزه می‌تواند انگیزه‌ای باشد برای جلب توریست. من حاضرم این مجموعه بی‌نظیر را به ایران تقدیم کنم اما در جایی که با این رنگ‌ها، دانش، نوع زندگی و ارزش آن‌ها هماهنگی داشته باشد.

می‌خواستم بپرسم آیا شما تنها از طریق هتل و هتلداری می‌خواهید به هویت بخشی و گسترس آن بپردازید یا برنامه‌های دیگری هم دارید؟

نه. فقط به هتل و هتلداری فکر نمی‌کنم. شما می‌بینید که در کیش کنار 7 هتل مطرح و مدرن پارک دلفین‌ها را ساخته‌ام. پارکی با وسعت 640000 متر مربع که برای اولین بار در خاورمیانه ساخته شده با مجموعه‌ای از پرندگان و گیاهان نایاب دنیا و نمایش دلفین‌هایی که مربیان ایرانی دارند؛ یا در همین رابطه برای نمایش هزاران پرنده از گونه‌های مختلف بزرگترین قفس دنیا را به ابعاد (550 * 400 متر) مطابق با محیط زیست طبیعی زندگی‌اشان ساخته‌ایم. این مجموعه دیدنی از طرف دیگر 2 تا 3 درجه دمای جزیره را پایین آورده‌است.

آقای ثابت من بر می‌گردم روی هویت ایرانی که شما بیشتر به آن پرداخته‌اید و آن فرهنگ و هنر قبل از اسلام است. برای بعد از اسلام چه کار کردید؟

اسلام یک دین برتر است. من نهج البلاغه را حفظ هستم. نهج البلاغه دنیایی از ادب، فلسفه و ترتیب است. قرآن که جهانی دیگر دارد. ایران قبلا فرهنگ و هنر خودش را داشته و بعد اسلام را پذیزفته چون به فرامین و مقررات آن نیازمند بوده‌است.
حضرت محمد (ص) هم انسانی والا بوده که خداوند بر اساس توانایی‌هایش او را به پیامبری برگزید. او به امر اقتصاد در کنار تعالیم دینی توجه داشت و حج توانست از همان آغاز تا امروز وضعیت مادی و اقتصادی مکه و در نتیجه عربستان را بهبود بخشد.
اما ما در ایران تفکر اسلامی ‌را مثلا در مورد زیارت امام رضا (ع) انجام ندادیم. اسلام از اشخاصی دعوت می‌کند که به حج بیایند که استطاعت مادی داشته باشند و در نتیجه پول خرج کنند. در حالی که ما زیارت امام رضا را حج فقرا می‌نامیم و رویش تبلیغ می‌کنیم.

چرا شما که مشهدی هستید برنامه‌هایی برای مشهد ندارید؟

داشتم و دارم. از سالهای گذشته سعی داشتم کار بزرگی در مشهد انجام دهم. اما برنامه‌هایم بنا به دلایلی مورد تصویب قرار نگرفت. امروز هم برای فردوسی برنامه دارم. همین امروز با یک آلمانی معدن شناس قرار ملاقات دارم تا بزرگترین سنگ را به مشهد حمل کنیم، برای ساختن مجسمه فردوسی، کسی که زبان و هویت ایرانی را زنده نگاه داشت. امیدوارم بتوانم برنامه‌هایم را برای فردوسی به پایان برسانم و مسئولین در این امر کمک کنند.

میانه شما با روزنامه نگاران چگونه است؟

من 700 صفحه خاطره دارم. در آلمان که درس می‌خواندم برای گذران زندگی روزنامه می‌فروختم ولی بعد همان روزنامه را خریدم. از روزنامه نگاری اطلاعی نداشتم. منتقدان من این را مطرح کردند. من بهترین مفسران وخبره‌های هر بخشی را دور هم جمع کردم و از آنها آموختم و تجربه کسب کردم. اعتقاد دارم تجربه از علم و ثروت بالاتر است.

 

گردشگری و هتلداری در کیش با سرمایه‌گذاری شما در این جزیره متحول شد و سال‌ها رونق خوبی پیدا کرد؛ آنجا چند هتل دیگر را هم خریدید، ولی چند سال پیش به‌یک‌باره تمام اموالتان در کیش را واگذار و آنجا را ترک کردید. لطفا توضیح دهید که ماجرا چه بود؟

درباره این موضوع تا‌به‌حال حرفی نزده‌ام و ترجیح می‌دهم سکوت کنم. همین‌قدر بگویم که احساس خطر کردم! پول زیادی از دستم رفت و مسائل مالی از من پنهان شده بود. بنابراین درباره کل سرمایه‌ام احساس خطر کردم. البته ثروت اصلی من در سرم قرار دارد، جایی که تجربه ٣۵‌سال هتلداری جا گرفته است و هیچ کس نمی‌تواند آن را از من بگیرد.

 

بعد‌از اینکه از کیش به مشهد آمدید، صحبت بود که تصمیم دارید در منطقه توس و مجاورت آرامگاه فردوسی سرمایه‌گذاری کنید؛ به ظاهر تلاش‌هایی هم کردید، ولی به نتیجه نرسیده است.

زمانی‌که با دست پر به مشهد آمدم تا کارم را شروع کنم، شهردار وقت (سید‌صولت مرتضوی) هیچ تمایلی به حضور من نشان نداد. ایشان یا نمی‌توانست یا نمی‌خواست زمینه سرمایه‌گذاری را برایم فراهم کند. چند‌سال پیگیری کردم و نتیجه نگرفتم. بااینکه دیدم اجازه نمی‌دهند، نا‌امید نشدم و سعی کردم هرکاری می‌توانم به‌صورت داوطلبانه برای این منطقه انجام دهم. تاکنون بیش‌از ١٢‌میلیاردتومان هزینه کرده‌ام و برای بازگشت آن از کسی، چیزی نخواسته‌ام. ترمیم دیواره‌ها، کاشت ٣٠هزار درخت کاج، نصب مجسمه فردوسی در ابتدای بولوار توس، ساخت مسجد و... از هزینه‌هایی بوده که با میل شخصی انجام داده‌ام. الان هم اعلام کرده‌ام که حاضرم ۵٠میلیاردتومان برای احیا و توسعه منطقه توس سرمایه‌گذاری کنم و بدون درخواست مابه‌ازای آن، درآمدهایش را دراختیار دولت بگذارم.

 

به این پیشنهاد جواب مشخصی داده شده است؟

هنوز نه، ولی من مشهد را رها نمی‌کنم، چون از روی فردوسی خجالت می‌کشم. ١٠سال است می‌دوم برای اینکه اجازه بدهند در آن منطقه کار کنم. وضعیت خانه‌های توس در شأن جایگاه فردوسی نیست. پیشنهاد کردم حاضرم برای همه ساکنان آن منطقه در جای دیگری منزل بسازم و تحویلشان بدهم تا بتوانیم اراضی توس را به باغ و فضای سبز تبدیل کنیم. ناراحتم که این چند‌سال تصمیم‌گیری درباره این موضوعات دست کسانی بوده که فقط بلدند با آن مثل توپ بازی کنند! خاطرم هست در روزی که مراسم معارفه شهردار جدید و تکریم آقای مرتضوی برگزار شد، ایشان به‌خاطر احداث دو مدرسه و برخی امور نیکوکارانه از من تشکر کرد. در پاسخ گفتم: اما هرجا که خواستم سرمایه‌گذاری کنم، شما پیش پایم سنگ‌اندازی کردید.

 

هنوز هم در شهرداری کسی هست که دوست داشته باشد دست و پایتان را بشکند؟

الان نه اصلا. با شهردار جدید دیداری داشتم و ایشان از من دعوت کرد برای توسعه مشهد و حل مشکلات با شهرداری همراهی کنم. آقای تقی‌زاده را فرد با‌تجربه و متخصصی دیدم و به او گفتم بدون هیچ چشمداشتی، هر‌کمکی بتوانم انجام دهم، دریغ نمی‌کنم. در‌واقع او بود که مرا در مشهد نگه داشت و بعد‌از دیدار با ایشان دوباره انگیزه گرفتم تا کارم را ادامه دهم.

 

در مشهد، افرادی از سرمایه‌گذاری در گردشگری و احداث مجتمع‌های تجاری و تفریحی نگران‌اند و معتقدند این‌گونه مراکز باعث تبدیل‌شدن این شهر زیارتی به منطقه‌ای گردشگری با مدل غربی و از‌بین‌رفتن هویت مذهبی آن می‌شود. طبعا یکی از مخاطبان این صحبت شما هستید؛ آیا پاسخی دارید؟

با این دوستان موافق نیستم. سالی ٢۵‌میلیون گردشگر به این شهر سفر می‌کند؛ یعنی به‌صورت میانگین روزی ٧٠‌هزار نفر. اینان به‌جز زیارت حرم مطهر به خرید و گردش هم نیاز دارند و باید امکانات آن مهیا باشد. شادمانی در جامعه باعث امید می‌شود و چنین سرمایه‌گذاری‌هایی، زمینه شادی را در جامعه فراهم می‌کند. کسانی هم که اهل زیارت و معنویت هستند دوست دارند اوقاتشان را با گردش و تفریح سپری کنند. این چه مشکلی دارد؟! باید با حفظ ارزش‌های فرهنگی خودمان در این شهر جذابیت‌های گردشگری ایجاد کنیم تا شیعیان از سرتاسر جهان به مشهد سفر کنند و بیشتر با ایران و تاریخچه و فرهنگش آشنا شوند. حتی وقتی غیرمسلمانان فرهنگ و سابقه تاریخی ایران را بشناسند، برایمان احترام بیشتری قائل خواهند شد و شناخت بهتر، احترام بیشتری به همراه می‌آورد.

 

موضوع دیگری که می‌خواهیم نظر شما را درباره آن بدانیم، ماجرای پدیده است. چرا این شرکت و پروژه‌هایش به چنین سرنوشتی دچار شد؟

به نظر من در آن پروژه اشکالات مهمی وجود داشت. بارها برای پهلوان پیغام فرستادم و تذکر دادم که وقتی پیرزنی تمام سرمایه زندگی‌اش را که می‌شود مثلا ١٠‌میلیون‌تومان، آورده و به تو داده است، باید بتوانی از آن حفاظت کنی؛ این حق‌الناس است. البته او می‌گفت هدفش کمک به همین مردم است و مردم با سهام پدیده ثروت کسب می‌کنند.

 

اما حتما قبول دارید که مشکل پدیده با آن همه سهام‌دار باید حل شود. راهکار پیشنهادی شما چیست؟

اولا باید سهام‌داران ضعیف را درنظر گرفت و سهم آن‌ها را خرید. شاید با ١٠٠‌میلیارد‌تومان کل سهام‌های کوچک و خرد را بتوان خرید تا مشکل صدها خانواده که از‌نظر اقتصادی ضعیف هستند و همه سرمایه خود را در این پروژه گذاشته‌اند، حل شود. بعد می‌ماند سهام‌داران عمده که باید از میان خودشان یا از بیرون، کسی را که تجربه و قدرت دارد، برای فعال‌کردن و راه‌اندازی مجدد پروژه دعوت کنند. اگر پروژه بتواند کار عمرانی خود را با قدرت ادامه دهد، پدیده می‌تواند نجات پیدا کند.

 

اگر از خود شما دعوت شود، می‌پذیرید برای سرمایه‌گذاری و راه‌اندازی این پروژه کاری کنید؟

اگر فرصتش را پیدا کنم، بله. کارهای ناتمامی در اسپانیا دارم که ابتدا باید آن‌ها جمع‌و‌جور شود و بعد از آن شاید بتوانم کمک کنم.

 

برای سؤال آخر، به‌عنوان یک سرمایه‌گذار، روند خصوصی‌سازی در ایران را چگونه می‌بینید و آیا تاکنون برای خرید یکی از مراکزی که در فرایند خصوصی‌سازی عرضه شده است، اقدام کرده‌اید؟

اول باید بگویم به نظرم سخنان رهبری درباره اقتصاد مقاومتی و اصل‌۴۴ را باید با طلا نوشت.

اگر به این سیاست‌ها عمل می‌شد، بسیاری از مشکلات دربرابر سرمایه‌گذاری در ایران وجود نداشت. بله، پیشنهادهایی داده‌ام، ولی با این وضع اجرایی نمی‌شود. در یک نمونه، سازمان تأمین اجتماعی دارای هتل‌های ٧٠‌میلیارد‌تومانی است. مگر طبق اصل‌۴۴ قرار نیست این‌ها به مردم واگذار شود؟ اصلا خصوصی‌سازی به‌معنای واقعی آن شکل نگرفته است. برای مثال، استاندارد قیمت‌گذاری در اروپا مشخص است.

درآمد سالیانه یک مرکز را محاسبه می‌کنند و می‌گویند قیمت آن برابر با ١٠‌سال درآمدش است. اما در ایران مبنای قیمت‌گذاری در خصوصی‌سازی‌ها معلوم نیست. واحدی را که ١٢‌میلیارد در سال درآمد دارد، به قیمت ۴٠٠‌میلیارد تومان عرضه می‌کنند و می‌گویند بیا بخر! یعنی خریدار آن، ۵٠‌سال باید کار کند تا سرمایه‌اش برگردد. خب معلوم است کسی نمی‌تواند چنین سرمایه‌گذاری‌ای انجام دهد و واگذاری آن به اسم خصوصی‌سازی یک شرکت شبه‌دولتی صورت می‌گیرد. به این دلیل است که شما ١٢سال بعد از اجرای اصل۴۴ قانون اساسی نمی‌توانید یک خصوصی‌سازی واقعی در ایران را مثال بزنید

 

کاظم امیدوار در شهر مشهد متولد شد (تولد: 1309 شمسی).تحصیلات پیش از دیپلم را در ایران گذراند و برای ادامه تحصیل به آمریکا سفر کرد و در دانشگاه نیویورک ریاضیات و فیزیک نظری تحصیل کرد و دکتری اش را همان جا اخذ کرد. پایان تحصیلات دکتر امیدوار مصادف بود با آغاز عصر فضا و جنگ سرد بین آمریکا و شوروی و آمریکا مایل بود فارغ التحصیلان جوان رشته های فیزیک را در ناسا به خدمت بگیرد تا بتواند در این رقابت پیروز شود.

پس از دعوت از سوی ناسا لازم بود تایید یه امنیتی از سوی دولت آمریکا برای دکتر امیدوار فراهم شود که به مقداری زمان احتیاج داشت. در این فرصت او که چندین سال از خانواده دور بود در سفری به ایران آمد و اتفاقا چند درس هم در رشته ی فیزیک هسته ای در دانشگاه تهران ارائه کرد که بسیار مورد استقبال قرار گرفت.چندی بعد دعوتنامه ی ناسا به دستش رسید و او ایران را به مقصد واشنگتن ترک کرد و در ناسا مشغول به کار شد. او بیش از 40 سال با ناسا همکاری کرد و از او بیش از 50 مقاله ی علمی در زمینه ی فیزیک اتمی و اختر فیزیک منتشر شده است.

دکتر کاظم امیدوار در تابستان 1382 در آمریکا درگذشت.

رضا دقتی (۱۳۳۳ در تبریز)، فتوژورنالیست فرانسوی ایرانی تبار نشریه نشنال جئوگرافی است که در دنیا او را با نام رضا می‌شناسند. رضا از ۱۴ سالگی عکاسی را خودآموز یادگرفته‌است. وی همچنین از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل رشته معماری است.

زندگی حرفه‌ای

رضا دقتی در سال ۱۳۳۳ در تبریز به دنیا آمد. در کودکی قالی‌بافی را فرا گرفت و از همان اوان زندگی رنگ‌ها، شکل‌ها و طرح‌های قالی مقابل دیدگانش بود به نوعی که خودش آن تجارب را اولین آموزشهای ترکیب‌بندی می‌داند. در ۱۴ سالگی دارای یک دوربین عکاسی کوچک شد و اولین عکس را از حیاط خانه انداخت. در گیرودار انقلاب وقتی که بیست و پنج ساله بود، روزی صدای تظاهرات دانشجویان در خیابان شنید. با شروع تیراندازی سربازان به طرف دانشجوها و وقتی دید که یکی از دانشجویان در حال گریز عکس می‌گیرد، او نیز شروع به عکاسی کرد و این کار را در روزهای بعد هم ادامه داد به گونه‌ای که یک آژانس خبری فرانسه از وی خواست تا از اعتراضات و تظاهرات برای آنها عکس تهیه کند. نتایج و استقبال غیرقابل باور بود. عکسها در پاری ماچ، اشترن و نیوزویک به چاپ رسیدو چند هفته بعد، او با نیوزویک قراردادی امضاء کرد. در جریان گروگانگیری وی تنها عکاسی بود که جلوی سفارت ایالات متحده حضور داشت. بعدها به هنگام عکسبرداری از جنگ ایران و عراق نیز در منطقه حضور یافت و زخمی شد.
و بدین گونه بود که رضا که پیش از انقلاب بیشتر به عکاسی معماری مشغول بود با شروع درگیری‌های انقلاب ۱۳۵۷ ایران، به عکاسی خبری روی آورد. دقتی از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۰، مجموعه‌ای از تحولات پس از انقلاب و درگیری‌ها و کشتار در ترکمن صحرا و کردستان تهیه کرد. عدم سازگاری عکس‌های او با خواست حکومت اسلامی ایران، رضا را مجبور به ترک ایران و مهاجرت به اروپا برای همیشه کرد. رضا پس از آن به در مجله نیوزویک به‌عنوان خبرنگار بخش خاورمیانه در فاصله سال‌های ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۷ فعالیت کرد. اولین گزارش رضا برای نشریهنشنال جئوگرافی، در سال ۱۳۷۲ با عنوان «قاهره، قلب خروشان مصر» منتشر شد. در حال حاضر او با این مجله نامدار همکاری می‌کند و تا کنون بیش از صد کشور را تحت پوشش مطبوعاتی قرار داده است. گزارش‌های او بازگو کنندهٔ جنگ‌ها، انقلاب‌ها و مصائب انسانهاست. شاید هیچ خبرنگاری در دنیا به اندازه رضا در صحنه‌های جنگ حضور مستقیم نداشته است.

رضا دقتی همواره تصویر را به عنوان وسیله‌ای برای پیشبرد اهداف انسان دوستانه و مبارزات خود علیه استبداد به کار گرفته است. وی در سال ۱۹۹۰، پس از عقب‌نشینی شوروی از افغانستان، مسئولیت پخش کمکهای جامعه بین‌الملل را از طرف سازمان ملل متحد پذیرفت و به‌دنبال این تجربه بنیاد فرهنگی آیینه را در سال ۲۰۰۱ در کابل تأسیس کرد به همراه منوچهر دقتی . در «بنیاد فرهنگی آیینه» تاکنون صدها تن از دختران و پسران افغان در رشته‌های روزنامه نگاری، عکاسی، فیلم برداری وطراحی تحت نظر اودر بالاترین سطح حرفه‌ای آموزش یافته و جذب دنیای کار حرفه‌ای در سطح بین‌المللی شده‌اند.

دریافت نشان شوالیه ملی لیاقت در فرانسه

روز ۱۳ ماه می۲۰۰۵، وزارت امور خارجه فرانسه در نامه‌ای رسمی اعلام کرد که به پاس خدمات رضا دقتی، عکاس و خبرنگار ایرانی برای احیای مطبوعات آزاد، اشاعه آزادی بیان دردنیا، مبارزه برای احیای حقوق کودکان و مبارزه علیه استبداد، رئیس جمهور این کشور او را به مقام افتخاری شوالیه ملی لیاقت منسوب و به دریافت نشان شوالیه ملی لیاقت مفتخر کرده‌است.

مراسم اعطاء مدال ملی لیاقت فرانسه به رضا دقتی از سوی دولت این کشور دوم نوامبر ۲۰۰۵ با حضور رئیس و چند تن از سناتورهای مجلس سنای فرانسه، رسانه‌های خبری، اندیشمندان ایرانی، افغان و فرانسوی برگزار شد. مدال ملی لیاقت فرانسه بالاترین نشان کشور فرانسه‌است و به کسانی اعطا می‌شود که در راه اهداف انساندوستانه و اعتلای این فرهنگ تلاش کرده‌اند. رضا دقتی اولین ایرانی است که به دریافت این نشان نایل آمده‌است.

دریافت جایزهٔ لسی

دقتی در ژانویهٔ ۲۰۱۰ طی مراسمی که در تالار تئاتر مرکزی لینکلن شهر نیویورک برگزار شد جایزهٔ لسی -که به اسکار عکاسی معروف است- را دریافت کرد. او جایزه‌اش را به مردم ایران تقدیم کرد.

دقتی به هنگام دریافت این جایزه خطاب به حاضران گفت:

«ما صدای کسانی هستیم که بی صدایند، ما اینجا هستیم تا جهان چشمانش را به روی دردها و جنگ‌ها نبندد. من این جایزه را به کسانی تقدیم می‌کنم که در نبرد برای جهانی بهتر حتی از ادا کردن جان خود نیز دریغ نکردند. هم‌چنین این جایزه را به شهروندان ایرانی تقدیم می‌کنم، مبارزان بی نام و نشان راه آزادی که توانستند از طریق تلفن‌های همراه‌شان تصویرهایی را به عنوان سند و مدرک ثبت کنند!»

کتاب‌شناسی

• جلوه گری آتش
• قتل‌عام بیگناهان
• پرواز
• یاغی‌دلان
• رضا، جنگ و صلح
• سندباد
• راه‌های موازی

روز ۱۳ ماه می ۲۰۰۵، وزارت امور خارجه فرانسه در نامه ای رسمی اعلام کرد که به پاس خدمات رضا دقتی، عکاس و خبرنگار ایرانی برای احیای مطبوعات آزاد، اشاعه آزادی بیان دردنیا، مبارزه برای احیای حقوق کودکان و مبارزه بر علیه استبداد، رئیس جمهور این کشور او را به مقام افتخاری شوالیه ملی لیاقت منسوب کرده است.
رضا دقتی در سال ۱۳۳۳ در شهر تبریز متولد شد. اومبارزه خود برای اشاعه آزادی بیان و پیشبرد جامعه مدنی را از دبیرستان آغاز کرد و در دانشگاه هنگام تحصیلات معماری ادامه داد. در سال ۱۳۵۳ پلیس شاه او را دستگیر کرد و درطی سه سالی که در زندان ماند، پنج ماه را در سلول انفرادی زیر شکنجه ی روزانه گذراند. 
او در سن چهارده سالگی با عکاسی آشنا شد و از سال ۱۳۵۷ به طور حرفه ای عکاسی خبری را با همکاری با مجله ها و روزنامه های معروف دنیا آغاز کرد. در حال حاضر او با مجله نامدار نشنال جئوگرافیک همکاری می کند و تا کنون بیش از صد کشور را تحت پوشش مطبوعاتی قرار داده است. گزارشهای او بازگو کننده جنگ ها، انقلاب ها و مصائب انسانهاست. 
رضا دقتی همواره تصویر را به عنوان وسیله ای برای پیشبرد اهداف انسان دوستانه و مبارزات خود برعلیه استبداد به کار گرفته است. وی در سال ۱۹۹۰، پس از عقب نشینی شوروی از افغانستان، مسئولیت پخش کمکهای جامعه بین الملل را از طرف سازمان ملل متحد پذیرفت و بدنبال این تجربه بنیاد فرهنگی "آیینه" را در سال ۲۰۰۱ در کابل تأسیس کرد. در بنیاد فرهنگی " آیینه" تاکنون صدها تن از دختران و پسران افغان در رشته های روزنامه نگاری، عکاسی، فیلم برداری وطراحی تحت نظر اودر بالاترین سطح حرفه ای آموزش یافته و جذب دنیای کارحرفه ای در سطح بین المللی شده اند. 
نشان شوالیه ملی لیاقت در فرانسه مهمترین نشان افتخاری در زمینه کارهای فرهنگی میباشد.
برای آشنایی با فعالیت‌های رضا دقتی می‌توانید به سایت‌های مؤسسه فرهنگی " آیینه" ؛ آژانس خبری "وبستان" (تأسیس: رضا دقتی) سایت نشنال جئوگرافیک و نیز سایت سنای فرانسه مراجعه کنید.

 

در زندگی نامه بابک فردوسی اینگونه آمده است که: بابک فردوسی در ۷ نوامبر سال ۱۹۷۹ در شهر فیلادلفیا در ایالت پنسیلوانیا آمریکا متولد شد. پدر بابک اهل ایران و مادرش بزرگ‌ شدهٔ آمریکا است. خانواده بابک فردوسی پس تولد فرزندشان به منطقهٔ خلیج سن فرانسیسکو مهاجرت کردند. خانوادهٔ بابک بار دیگر در سال ۱۹۹۱ به توکیو نقل مکان کردند. درآنجا بابک در یک مدرسهٔ انگلیسی زبان تحصیل خود را در مقطع دبیرستان به پایان برد.

بابک پس از قبولی در مقطع دبیرستان در سال ۱۹۹۷ در دانشگاه واشینگتون ثبت نام کرد. او که از کودکی رویای رسیدن به بالاترین درجات رشتهٔ هوا و فضا را در سر می پروراند، موفق شد تا از دانشگاه واشینگتن در همین رشته فارغ‌ التحصیل شود. بابک فردوسی در همان سال ها زیر نظر برندهٔ نوبل فیزیک، هانس جرج دهملت، به‌ عنوان یکی از اعضای تیم تحقیقاتی فعالیت می نمود.

بابک فردوسی کیست؟

بابک فردوسی در سال ۲۰۰۱ در مؤسسه فناوری ماساچوست در رشتهٔ هوا و فضا ثبت نام نمود و در آنجا به گروه Lean Aerospace Initiative پیوست و تا سال ۲۰۰۳ در این گروه باقی‌ ماند. بابک فردوسی پس از جدا شدن از گروه LAI، در سمت مهندس در آزمایشگاه پیشرانه جت در سازمان ناسا مشغول به فعالیت گردید و در پروژهٔ مریخ‌ نورد کنجکاوی شرکت نمود. وی همچنین در پروژه کاوشگر کاسینی-هویگنس به‌ عنوان یکی از اعضای آن پروژه فعالیت می‌ کرد.

بابک فردوسی فارغ التحصیل دانشگاه واشنگتن و موسسه فن آوری پرآوازه ماساچوست (MIT) است. این موسسه متعلق به گروه معدودی از مهندسان نخبه می باشد که در دهه اخیر پروازهای فضایی ناسا را هدایت می کنند.
فرود موفقیت آمیز کاوش گر ناسا بر سیاره مریخ نه تنها این سازمان را به دستاوردی مهم در زمینه فن آوری رساند، بلکه چهره ای کاملاً جدید و غیرمتداول به ناسا بخشید و دانشمندان مسئول این پروژه را نیز تبدیل به ستارگان دنیای مدرن کرد.

بابک فردوسی، مهندس پرواز ایرانی آمریکائی ناسا در جریان فرود آوردن کاوشگر ناسا به نام “کنجکاوی” (Curiosity) به مریخ توجه افراد زیادی را به خود جلب نمود. شهرت فردوسی نه تنها به دلیل سهیم بودن او در این موفقیت علمی، بلکه مدل موی غیرمتداولش بوده است. موهای بابک که در دو سمت سرش با طرح چند ستاره تراشیده شده با رگه های آبی و قرمز در وسط سرش، حدس زدن در مورد شغل او را برای کسی کمی سخت می کند.

بیشتر شهرت کارمندان ناسا تا به حال به خاطر تبهر در رشته تخصصی خود بوده و در دیگر زمینه ها، از جمله روابط اجتماعی بسیار ناتوان و یک بعدی. پس از پخش زنده فرود آوردن کاوشگر ناسا از مرکز کنترل ناسا، این تصویر کلیشه ای ناگهان تغییر کرد.
این بار تنها متخصصان و دانشمندان نبودند که به مناسبت این موفقیت در تاریخ بشر شادی کردند. حدود ۹۱۰ هزار کاربر اینترنتی خبرهای مربوط به “کنجکاوی” را در توئیتر دنبال می کنند، ۲۵۰ هزار نیز در فیس بوک به گروه طرفداران این مریخ نورد پیوسته اند.

مشهور شدن بابک فردوسی نیز سریع و غافل گیرکننده بود. دنبال کنندگان بابک فردوسی در توئیتر در مدتی کوتاه از ۲۰۰ نفر به ۴۶ هزار نفر رسیدند. بابک فردوسی خودش از این استقبال وسیع در اینترنت تعجب کرده و در گفت و گویی با روزنامه لوس آنجلس تایمز می گوید:
“هیچ وقت فکر نمی کردم که مدل مو بتواند برای فضانوردی اینقدر مفید باشد. اما اینکه موهای من باعث این شد که جوانان تصور جذابتری نسبت به علم داشته باشند، مرا خوشحال می کند.”
موفقیت یک ایرانی در پروژه مهم سازمان فضایی ناسا علاوه بر جهانیان، ایرانیان را به وجد آورد و با یک جستجوی کوتاه در موتور های جستجو مشخص می شود که ایرانیان چقدر این خبر و این موفقیت علمی را پیگیری و همچنین به ایرانی بودن بابک فردوسی افتخار کرده اند.

مصاحبه زیر با بابک فردوسی درباره مریخ نورد کنجکاوی و آنچه او امیدوار است روی سطح مریخ کشف کنند است. این مصاحبه در سال ۲۰۱۳ و در مجله ambassador منتشر شده است.

 

 

در ساعت ۱۰:۳۲ بعدازظهر روز ۵ آگوست هنگامی که مریخ نورد کنجکاوی بر سطح سیاره سرخ فرود آمد، آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL ) پس از ۹ سال برنامه ریزی دقیق وسخت غرق در اشک شوق شد. همانطور که جهان شاهد نتیجه ی کار سخت دانشمندان و مهندسانی بود که سطح نورد را برای این سفر طولانی آماده کرده بودند، ما همچنین شروع سفر بلندپروازانه ترین اکتشاف ناسا در سیاره دیگر را تماشا کردیم. یکی از مهندسان، به طور خاص در طول پوشش خبری فرود کنجکاوی، به یک تصویر رسانه ای تبدیل شد: بابک فردوسی، با مدل موی عجیب خود، به چهره ی جوان و خوش قیافه این ماموریت در سراسر اینترنت تبدیل شد. بابک از این توجه ناگهانی شگفت زده شد ولی از این فرصت برای ایجاد علاقه به ماموریت کنجکاوی استفاده کرد. بابک، که در سال ۱۳۷۶ از دبیرستانی آمریکایی در ژاپن فارغ التحصیل شد، از آزمایشگاه پیشرانش جت درباره ی علاقه خود به اکتشافات فضایی و اهمیت مریخ می گوید.

چرا تصمیم گرفتید وارد رشته مهندسی هوافضا شوید؟

در ابتدا، مطمئن نبودم چه کاری می خواهم انجام دهم، هر چند من همیشه به علوم علاقه داشتم. وقتی در دبیرستان بودم، برنامه ریزی می کردم تا در دانشگاه فیزیک بخوانم. اما به محض آنکه فارغ التحصیل شدم، رهیاب مریخ Mars Pathfinder ( در سال ۱۳۷۶) در حال فرود در مریخ بود و تنها دیدن سطح نشینی به اندازه ی یک ماشین روی آن سیاره سرخ رنگ باعث شد که بخواهم کاری فوق العاده مثل آن انجام دهم. فقط به این فکر می کردم که افرادی روی آن دستگاه کار کرده اند، و در حال حاضر دستگاه در سیاره ی دیگری در حرکت است. اینطور بود که من مجذوب این رشته شدم.

 

 

چالش برانگیزترین جنبه ماموریت کنجکاوی چیست؟

در حال حاضر، ما خوش شانس هستیم که می توانیم این مقدار زمان را در طول کار برای هر مشکلی صرف کنیم، اگرچه مشکلات هنوز در حال افزایش هستند. چالش برانگیز ترین مرحله  قبل از فرود، برنامه ریزی یک فرود خوب بود. اکنون که ما بر روی سطح مریخ هستیم، بزرگ ترین چالش تصمیم گیری برای مرحله بعد است. تیم علمی مشغول برنامه ریزی آنچه می خواهیم روی مریخ انجام دهیم و مناطق جالب برای اکتشاف است. آیا این مناطق ارزش تحقیقات بیشتر را دارند یا بهتر است ادامه داده و تلاش کنیم منطقه بزرگ تر با تنوع بیشتری را پیدا کنیم؟ این ها تصمیماتی هستند که فاکتورهای زیادی را شامل می شوند و کمتر انتخاب های مهندسی هستند.

بنابراین، قبل از فرود چه مناطقی را برای اکتشاف در ذهن داشتید؟

ما یک کمیته بزرگ انتخاب داشتیم که از اعضا جامعه علمی تشکیل شده بود و از اطلاعات سطح نورد ها و مدارگرد های قبلی استفاده می کردند ( ما در حال حاضر دو مدارگرد در مریخ داریم و البته در گذشته تعداد آنها بیشتر بود). با توجه به تمام داده هایی که در طول سال ها جمع آوری شده است، می توان گفت مناطقی وجود دارد که ممکن است نشانه ای از حضور آب های تاریخی داشته باشد. علاوه بر تصمیم گیری درباره ی مناطق جالب، ما همچنین باید مطمئن شویم تمام آن مناطق برای فرود امن هستند. برای مثال ما به زمان کافی برای باز شدن چتر نجات نیاز داشتیم تا سرعت فرود را کم کند، بنابراین نباید در منطقه مرتعی فرود می آمدیم. همچنین نیاز داشتیم اطمینان حاصل کنیم که سطح منطقه بسیار سنگلاخی یا پر از صخره و دهانه نباشد زیرا فرود روی یکی از این موارد می تواند مریخ نورد را واژگون کند.

 

مریخ نورد کنجکاوی در مریخ

 

آیا انتخاب محل فرود یک تصمیم پراسترس بود؟

ما برای رسیدن به این نتایج یک فرایند چند ساله داشتیم. این کار به طور اساسی به عهده  دانشمندان است. آنها همه منافع ممکن را در نظر می گیرند، سپس بررسی می کنند که آیا از دیدگاه مهندسی امکان پذیر است یا خیر و پس از آن نتایج را به چند منطقه کاندید محدود می کنند. و هنگامی که ما مناطق را محدود می کنیم تقریبا مطمئنیم که این مناطق امن و جالب هستند.

انتظار می رود کنجکاوی برای چه مدت فعالیت کند؟

ما یک نوع “ضمانتنامه” دو ساله داریم، البته اگر کارمان را درست انجام داده و مطمئن باشیم همه چیز ایمن است و به قوانین و دستورالعمل هایی که برای عملیات ایجاد کرده ایم پایبند باشیم، امیدواریم که بیش از این زمان مثلا برای ۱۰ تا ۱۵ سال ماموریت به طول انجامد. خوشبختانه، هیچ بخشی از سطح نورد اگر از آن به خوبی مراقبت کنیم، قبل از این زمان مشکلی نخواهد داشت.

یک روز عادی شما در آزمایشگاه پیشرانش جت چگونه است؟

واقعا بستگی دارد. روزهایی هست که زمان من ضرورتا “در کنسول” یعنی جایی که ما سیگنال های سطح نورد را بررسی کرده و اطمینان حاصل می کنیم آنچه روز قبل برنامه ریزی کردیم به آن ارسال و با موفقیت اجرا شده است، سپری می شود. در روزهای دیگر، ما در بخش برنامه ریزی هستیم، یعنی تصمیم گیری برای آنچه می خواهیم انجام شود و اینکه چطور دستورات را سازمان دهی کنیم. در بعضی روزها، من روی پروژه های بلند مدت مانند بررسی مطالعات دمایی مریخ که از آنچه انتظار داشته ایم متفاوت بوده است، کار می کنم.

چه اتفاقی می افتد اگر قسمتی از سطح نورد با مشکل مواجه شود؟

برای اکثر قسمت ها، سطح نورد به گونه ای طراحی شده است که به خوبی از خود مراقبت کند. برای مثال، اگر در طول چند روز نتواند چیزی از زمین دریافت کند، با آنتن هایش شروع به جستجوی زمین در آسمان می کند و همچنین سطح نورد طوری برنامه ریزی شده است که در زمان های به خصوصی شروع به کار کند، بنابراین ما می دانیم برای  حفظ انرژی چه زمان هایی سیگنال ارسال کنیم. اگر رایانه دارای مشکل باشد، باید رایانه ها را جایگزین کند ( ما یک رایانه اولیه و یک پشتیبان در سطح نشین داریم). اگر از نظر الکترونیکی مشکل وجود داشته باشد و یا سویچ ها کار نکنند، می تواند برد ها را تعویض کند تا سویچ ها روشن شوند. در شرایط ساده، سطح نورد می تواند از خود مراقبت کند و سپس به ما گزارش کند که با چه مشکلی مواجه شده است و تیم ما می تواند تصمیم بگیرد دستورات بیشتری برای تحقیقات بفرستد و یا اگر مشکل واضح است و ما از آن اطلاع داریم، می توانیم روی راه حل کار کنیم. ما باید تا حد ممکن مشکلات را پیش بینی کنیم زیرا بدیهی است که تا زمانی که سطح نورد روی مریخ است ما هیچ راهی برای دسترسی فیزیکی برای نگهداری از آن نداریم.

به نظر شما چه چیزی در ماموریت کنجکاوی قابل توجه است؟ چرا مریخ و چرا حالا؟

به طور کلی مریخ برای ما یک مکان بسیار جذاب است. و شما به عنوان یک دانشمند، هرگز نمی خواهید که فقط از یک نقطه اطلاعات داشته باشید. ما اکتشافات علمی بسیاری از زمین انجام داده ایم اما زمین فقط یک سیاره از ۸ سیاره است. البته مریخ از بعضی جهات بسیار شبیه به زمین است. فقط به تصاویری که از مریخ داریم نگاه کنید، شما را به یاد صحرای آریزونا می اندازد. از نقطه نظر کیهانی نیز، جاذبه در مریخ آنچنان با جاذبه زمین تفاوتی ندارد، همچنین مریخ در گذشته آب داشته است و در تابستان در طول روز درجه حرارت آن می تواند به سطح زمین برسد. بنابراین شباهت هایی با زمین وجود دارد اما بدیهی است ک مریخ اکنون یک مکان کاملا متفاوت از زمین است. بنابراین ما به آنجا می رویم نه فقط برای درک مریخ بلکه برای درک آنچه زمین را اینگونه منحصر بفرد کرده است. و اگر ممکن است مریخ در گذشته حیات داشته باشد، پس احتمال وجود حیات در جهان بزرگتر از آنچه تصور می کردیم است.

 

اخیرا تبلیغات زیادی درباره ی ماموریت های خصوصی به مریخ وجود داشته است. شما فکر می کنید این ماموریت ها عملی باشد؟ آیا شما حاضر هستید به این سفرها بروید؟

بله چند پروژه وجود دارد. پروژه “Inspiration Mars” که می خواهد ماموریتی ۵۰۰ روزه با یک پرواز کنارگذری از مریخ داشته باشد. و پروژه دیگری با نام “Mars One” که برای یک شرکت هلندی است و می خواهد یک کلنی در مریخ ایجاد کند. به نظر من هر دو اینها از نظر فنی امکان پذیر هستند اما آنها به روشنی رویکردهای متفاوتی در مراحل ابتدایی خود دارند. من خوش بین هستم و دوست دارم جاذبه های بیشتری در مریخ ببینم، حتی اگر این برنامه ها از طرف ناسا نباشند. اگر این شرکت ها می توانند ثابت کنند که تکنولوژی هایشان کار می کنند و به نحوی این ریسک را بپذیرند، این کار بسیار جذاب است. این یک رقابت نیست؛ همه ی ما می خواهیم مریخ به عنوان یک مقصد موفق عمل کند. من دوست دارم این موفقیت را ببینم اما به شخصه نمی خواهم در حال حاضر به آنجا بروم. من دوست دارم که بیش از حد در اطراف مردم باشم بنابراین برای من خیلی سخت خواهد بود که بقیه عمرم را با فقط ۴ نفر زندگی کنم. و من فکر می کنم این چیزی است که در پروژه کلنی مردم از آن اطلاع دارند، آنها این موضوع را روشن کرده اند که این یک سفر یک طرفه خواهد بود. من نمی توانم تصور کنم که چطور می توان در چنین پروژه ای پیشقدم شد. احتمالا هیجان انگیز است اما همچنین بسیار ترسناک خواهد بود.

چه چیزی خانواده شما را به ژاپن آورد؟

پدرم یک استاد است که در بخش مطالعات خارجی در دانشگاه توکیو مشغول به کار است. من نمی دانم چه چیزی باعث شد او برای این جایگاه درخواست دهد اما وقتی فرصت تدریس در ژاپن برای او ایجاد شد، فکر کرد این می تواند فرصتی مناسب برای پسرش باشد که در کشوری دیگر زندگی کند و فرهنگ جدیدی را تجربه کند. البته قرار بود فقط یک اقامت دو ساله باشد اما من هفت سال در آنجا بودم و از دبیرستان ASIJ(دبیرستان آمریکایی در ژاپن) فارغ التحصیل شدم. من از آن اقامت خوشحالم! زیرا معلم شیمی من در آن سال ها یکی از دلایلی است که من امروز در این جایگاه هستم.

توصیه شما به دانش آموزانی که می خواهند وارد این رشته شوند چیست؟

خودتان را مقید به انجام کارهای خاص نکنید. اگر شما نمی دانید به چه چیزی علاقه دارید اما از اکتشافات فضایی یا اینکه چطور اینگونه پروژه ها انجام می شوند لذت می برید، تصور نکنید که شما باید یک مهندس هوافضا یا یک فیزیکدان شوید. در آزمایشگاه پیشرانش جت، ما مهندسان هوافضا، مهندسان مکانیک و علوم کامپیوتر داریم. اما ما همچنین شیمیدان و زمین شناسانی داریم که روی یک پروژه با هم کار می کنیم، و تمرکزمان بر این است که چگونه مریخ را بهتر درک کنیم. اگر شما سرمایه ای را در اختیار مهندسان قرار دهید، ما آن را در طول یک روز خرج خواهیم کرد! بنابراین یکی دیگر از بخش های مهم ماموریت، سرمایه پروژه است و ما افرادی  در بخش امور مالی و حسابداری داریم. همچنین وکلایی داریم تا اطمینان حاصل کنیم حق ثبت ایده های جدیدمان محفوظ است و نیز مطمئن شویم که از اطلاعات حساس پروژه محافظت می کنیم.

گروه دیگری که وجودشان بسیار مهم است تیم ارتباطی است. یکی از بزرگ ترین چالش هایی که ما با آن مواجه هستیم این است که چگونه می توان ایده ها و اکتشافات را به عموم افرادی که به این حوزه علاقه مند هستند ولی ضرورتا نیازی نیست گزارش های تخصصی مانند تاریخچه کربن از بعضی مکان های مریخ را بخوانند، منتقل کنیم. بنابراین تیم ارتباطی ما تشخیص می دهند که چطور داستان را به گونه ای منتقل کنند که هم آموزشی باشد و هم بیش از اندازه وارد بخش های تخصصی آن نشوند. بنابراین اگر شما از اکتشافات فضایی هیجان زده می شوید اما ریاضی درس مورد علاقه شما نیست و نوشتن را دوست دارید، گزینه های زیادی وجود دارد. شما حتی می توانید در تیم تولید فیلم یا تیم رسانه های اجتماعی ناسا کار کنید!

 

 

فیروز نادری در پنجم فروردین 1325 در شیراز به دنیا آمد. 4 سال بیشتر نداشت که پدر و مادرش از هم جدا شدند و او خاطره چندانی از مادرش به یاد ندارد. وی دوران کودکیش را در شیراز گذراند اما پس از پایان دوره ابتدایی به تهران نقل مکان کرده و مقطع دبیرستان را در پایتخت سپری کرد.

نادری دورهٔ کارشناسی خود را در رشته برق در دانشگاه ایالتی آیووا و کارشناسی ارشد و دکترای خود را در سال‌های 1972 و 1976 در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی به اتمام رساند. نکته جالب اینجاست که دقیقا در روز دفاع از پایان نامه دکترا دماغ ایشان می شکند:

ماجرا از این قرار بود که بعد از دانشگاه برای تماشای مسابقه بیسبال رفته بودم؛ یک دستم ساندویچ بود و دست دیگرم نوشیدنی که یکی از بازیکنان مشهور آن دوره به توپ ضربه زد که با برخود به دماغ من باعث شکستن آن شد

وی پس از پایان تحصیل به ایران بازگشت و ضمن گذراندن خدمت سربازی، مدتی در مرکز «سنجش از دور ایران» فعالیت کرد.

دکتر نادری در قریب به 37 سال فعالیت در ناسا وظایف مختلفی را بر عهده داشته است. او در سال 1979 به «آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا» (JPL) پیوست و در این سال‌ها در زمینه‌های مختلفی مثل مهندسی سامانه‌ها، توسعه‌ی فناوری، مدیریت برنامه و پروژه‌ی سامانه‌های ارتباط ماهواره‌ای، رصدخانه‌های سنجش از دور زمین، رصدهای اخترفیزیکی و سامانه‌های سیاره‌ای کار کرد.

 

وی بین سال های 2000 تا 2005 به سمت ریاست برنامه «اکتشاف مریخ» منصوب شد و در این مدت پرتاب موفقیت آمیز مدارگرد «ادیسه مریخ»، پرتاب کاوشگرهای مریخ نورد «روح» و «فرصت» و توسعه مدارگرد «شناسایی مریخ» را در کارنامه خود ثبت کرد. این موفقیت ها در شرایطی به دست آمد که پیش از ریاست دکتر نادری چندین مأموریت متوالی سازمان فضایی ناسا در پرتاب فضاپیما به سوی مریخ با شکست مواجه شده بود.

او در نامه استعفایش خطاب به کارمندان ناسا نوشته بود که وقتی ۳۶ سال پیش به ناسا آمده، فکر می‌کرده تا زمانی که به این کار علاقه داشته باشد در سازمان باقی می‌ماند و به محض از بین رفتن علاقمندی آن را ترک می‌کند. ولی اکنون ۳۶ سال گذشته و نه تنها علاقه‌ی او از بین نرفته، بلکه بیشتر هم شده است.

 

علایق و سرگرمی ها:

دکتر نادری درباره سرگرمی های خود می گوید:

 

من از بودن در کنار خانواده و بستگانم در کالیفرنیا بسیار لذت می برم. علاوه بر این به تماشای مسابقات ورزشی دانشگاه کالیفرینای جنوبی نیز علاقه دارم. معمولا برای مطالعه اخبار و سرزدن به سایت Kodoom.com از اینترنت استفاده می کنم. گاهی اوقات مسابقات باشگاه بسکتبال «لس آنجلس لیکرز» را نیز تماشا می کنم.

• جملات ماندگار:
  

   
  اکثر مردم فکر می کنند که ما کارکنان و مدیران ناسا از وجود بشقاب پرنده ها و موجودات فضایی اطلاع داریم اما به آن ها اطلاع نمی دهیم، در صورتی که این یک باور نادرست است.
• بسیاری فکر می کنند ناسا هرساله بودجه هنگفتنی را دریافت می کند، در صورتی که تنها 0.25% از بودجه فدرال آمریکا به ما می رسد.
• مشکلات علمی، فنی و مالی موانع سفر به مریخ هستند و با توجه به کاهش بودجه ناسا احتمالا تا سال 2050 این سفر محقق نمی شود.

جوایز و افتخارات:

 

• جایزهٔ درجه دو ویلیام راندولف لاولیس از جامعهٔ فضانوردی آمریکا (AAS) در سال 2010
• دریافت مدال افتخارِ جزیرهٔ اِلیس در سال 2005
• برندهٔ جایزهٔ لیبرال در سال 2004
• مدال رهبری برجستهٔ ناسا
• برنده بالاترین جایزه ناسا با عنوان مدال خدمت متمایز

سیارک نادری

در سال 2016 ناسا به پاس خدمات ارزنده دکتر نادری  نام سیارک (5515) EL1 1989‎ که در منظومه شمسی قرار دارد، را به سیارک نادری تغییر داد.

اسکار 2017

 

پس از تصویب ممنوعیت ورود شهروندان ایران و شش کشور دیگر به آمریکا «اصغر فرهادی»کارگردان ایرانی نامزد جایزه اسکار در اعتراض به این ممنوعیت از سفر به آمریکا خودداری کرده و دکتر نادری و «انوشه انصاری» را به عنوان نمایندگان خود در این رویداد معرفی کرد.

در پایان این مراسم که با معرفی فیلم «فروشنده» فرهادی به عنوان برنده پایان یافت، سخنان اصغر فرهادی توسط انوشه انصاری خوانده شد.

برنامه های آینده

دکتر نادری قصد دارد تجربیاتی را که طی 37 فعالیت در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا به دست آورده در زمینه‌های دیگر به کار بگیرد. او می‌خواهد از این پس به استارتاپ‌ها کمک کرده و به راهنمایی جوانانی که ابتدای کار حرفه‌ایشان هستند بپردازد.